حماسه شهدای هویزه

درآذر 1359،‌ پس از شکست بیش ازدوگردان ازنیروهای عراقی درجنوب سوسنگرد به وسیله سربازان اسلام، یک گروهان از برادران سپاه اهواز جهت محافظت و پدافند شهر هویزه، ازسوسنگرد به آن شهر اعزام شدند. افراد این گروهان، پس از رسیدن به منطقه و استقرار، عهده‌دار حفاظت از جنوب تا جنوب غربی شهر هویزه شدند. نیروهای عراقی در این منطقه متشکل ازواحدهای تانک از نوع «تی-26»، «تی-55»، موشک‌های زمین به زمین و امکانات نظامی پیشرفته و بیش از 6 هزار نفر پیاده بودند. ولی همین نیروهای اندک مدافع شهر،ازکمترین امکانات دفاعی هم بی‌بهره بودند. دشمن درآغاز هجوم سراسری خود،ظرف 48 ساعت ازمحورهویزه تا کرخه پیشروی کرده ودرامتداد آن مستقر شده بود،به طوری که فاصله‌ی آن‌ها تا هویزه حدود 10 کیلومتربود. تاکتیک دشمن این بود، که با تصرف سوسنگرد، هویزه خود به خود سقوط می‌کند. در چنین شرایطی 50 تا 60 نفر از برادران سپاه برای جلوگیری از پیشروی دشمن مسؤولیت مین‌گذاری جاده‌ها را به عهده گرفتند. زیرا این جاده‌ها و راه‌های عبور، برای دشمن به مانند رگ‌های حیاتی برای ادامه‌ی تجاوز محسوب می‌شد. دو هفته قبل ازآن که عملیات مدافعان اسلام علیه نیروهای عراقی دراین منطقه انجام گیرد، بنی صدردستورتخلیه‌ی هویزه را از برادران بسیج وپاسدار صادر و دستور داد که در سوسنگرد مستقر شدند. این دستور بنی‌صدر،با مخالفت جدی شهید سید محمد حسین علی الهدی ودیگر برادران مواجه شد. بعد ازآن که علم الهدی با حضرت آیت الله خامنه‌ای تماس گرفت، دستوربنی‌صدرلغو شدوبرادران پاسداردرهویزه باقی ماندند. یک هفته بعد، تصمیم بر آن شد که از محور هویزه وسوسنگرد حمله انجام گیرد. این عملیات را می‌توان نقطه‌ی عطف عملیات منظم برادران ارتش وسپاه دانست. بار دیگر بنی‌صدر، شعار جدائی ارتش ازسپاه را سر داد وگفت: سپاه نبایددراین عملیات شرکت کند. برادران بسیجی وسپاه که درمنطقه بوده واغلب آن‌ها به منطقه آشنایی داشتند، این ترفند بنی صدر را ضربه شدیدی بر پیکر عملیات می‌دانستند. باردیگر، این مسأله با تلاش برادر علم الهدی و تماس‌های مکرر ایشان با مسؤولان درتهران،حل شد و قرار شد که سپاه به عنوان پیاده ارتش در عملیات شرکت کند. 15 دی 1359، روز آغاز عملیات بود. برای این عملیات دو تیپ از لشکر 16 زرهی قزوین و یک تیپ از لشکر 92 زرهی اهواز در نظر گرفته شده بود، که دو گردان از نیروهای سپاه و عده‌ای هم از نیروهای جنگ‌های نامنظم (شهید چمران) نیروهای ارتش را یاری می‌دادند. از جمله
هدفهای این عملیات، پاکسازی شمال و جنوب کرخه کور از وجود نیروهای متجاوز ارتش عراق و آزادسازی پادگان حمید و منطقه‌ی جفیر بود. نتایج عملیات در این روز موفقیت‌آمیز بود. اما هنوز عقبه‌های اصلی دشمن در پادگان حمید و سه راهی جفیر آسیب ندیده بود. رزمندگان اسلام، پس از تصرف مرزهای کرخه و حاج بدر، قصد پیشروی به سوی پادگان حمید را داشتند. اما بنا به دلایلی، مانند نرسیدن مهمات، قرار بر این شد که ادامه‌ی عملیات در 16 دی ماه انجام شود.
شانزدهم دی 1359، برادران سپاه در جلو تانک‌های ارتش مستقر شده و منتظر دریافت رمز حمله بودند، که رفت و آمد تانک‌های دشمن زیاد شد و پس از آن، هواپیماهای دشمن جهت بمباران ظاهر شدند. ازطرف دیگر نیروهای اسلام نیز آتش توپخانه، کاتیوشا و خمپاره قرار گرفتند. با شناخت دقیقی که عراقی‌ها از منطقه داشتند، موجب شهادت عده‌ای از رزمندگان اسلام گردید. لشکر 9 مکانیزه ارتش عراق دست به عملیات زده بود و چون نیروهای خودی انتظار این حمله را نداشتند، فرماندهی دستور عقب‌نشینی به طول 500 متر را به صورت تاکتیکی صادر کرد. این دستور باعث شد که تانک‌ها عقب‌نشینی کنند و عراقی‌ها با این تصور که نیروهای اسلام شکست خورده وفرار کرده‌اند، وارد منطقه شدند.
دراین ضد حمله‌ی سنگین دشمن که نیروهای ایرانی مجبوربه عقب‌نشینی شدند، بیش از یکصد تن از برادران پاسدار، جهاد و دانشجویان پیرو خط امام از جمله حسین علم الهدی مفقود الاثروشهید شدند. درپی این حادثه نیروهای دشمن درتاریخ 18 دی 1359، هویزه را اشغال کردند و پس از آن فرمانده‌ی نیروهای عراقی (خلیل الدوری) دستورداد تعدادی ازمردم بی‌گناه، را دست بسته دریک گودال قرارداده وبه شهادت برسانند وسپس عراقی‌ها تمام شهر را با دینامیت وبلدوزر نابود کردند. بدین ترتیب 1800 واحد مسکونی و تجاری و سه مسجد و دو حسینیه و شهر به تپه‌ای خاک مبدل شد.